Obawa, że inni mogliby zauważyć na przykład mokre plamy pod pachami lub mokre dłonie przy podawaniu ręki, jest stresująca. Pocenie się w sytuacjach, gdy nie ma ku temu realnego powodu, interpretowane jest jako niepewność, słabość lub brak higieny osobistej. Jednak jest na to skuteczny sposób.

Przeciętnie człowiek wydziela około 800 ml potu na dobę, jednak ilość maksymalna waha się w okolicach 10 L (podczas dużego wysiłku fizycznego w wysokiej temperaturze). Przy normalnej temperaturze skóry całkowite wyparowanie 1 litra potu usuwa z organizmu 580 kcal ciepła. Jest to konieczne do utrzymania temperatury ciała powyżej 37*C przez termoregulację.

Jeżeli jednak czynniki emocjonalne powodują wydzielanie potu w określonych częściach ciała lub jeżeli nadmierne wytwarzanie potu następuje bez wyraźnej przyczyny, osoby dotknięte taką dolegliwością cierpią zazwyczaj na hiperhydroze, czyli nadmierne pocenie się. Przyczyną nadmiernej potliwości są zaburzenia czynności gruczołów potowych skóry. Pochodzą one z naskórka, a ich ujścia widoczne są na powierzchni skóry jako pory skórne. Czynnikiem ograniczającym eliminację ciepła wskutek parowania (pocenia się) jest duża wilgotność powietrza.

Nadmierne pocenie dotyczy najczęściej:

• powierzchni dłoni
• podeszwy stóp
• dołów pachowych
• często również okolic czoła i skroni

Rozróżnia się apokrynowe i ekrynowe nadmierne pocenie:

• Samoistne ekrynowe nadmierne pocenie – pierwotne, idiopatyczne (tzn., że nie mamy uchwytnej przyczyny) lub konstytucjonalne związane najczęściej z osobniczą skłonnością do wydzielania potu niezależnie od czynników atmosferycznych. Pochodzenie: rodzinne zaburzenie czynności gruczołów potowych, powstałe na skutek zmienionego profilu pobudliwości lub nieprawidłowej autonomicznej regulacji, zmiany te powodują, że słabe bodźce emocjonalne wywołują pocenie się.
• Objawowe nadmierne pocenie się – występuje w przebiegu rozmaitych chorób: w nadczynności tarczycy dłonie są gorące, wilgotne o aksamitnej skórze. Przyczyną nadmiernego pocenia się jest zwiększony metabolizm organizmu i zwiększona produkcja ciepła, najprawdopodobniej dochodzi w tym wypadku do bezpośredniego pobudzenia ośrodków termoregulacyjnych w podwzgórzu (ośrodkowy układ nerwowy); W cukrzycy nadmierne pocenie się jest skutkiem uszkodzenia obwodowego układu nerwowego – neuropatia cukrzycowa, choroby zakaźne – jako niespecyficzny sygnał ostrzegawczy ostrych i przewlekłych infekcji. Nadmierne pocenie się jest w tym przypadku związane z działaniem pirogenów i z podwyższeniem temperatury organizmu; Może być wywołane przez czynniki zewnątrz pochodne:
  • zatrucie niektórymi lekami – atropina, tal, wilcza jagoda, środki przeciwmalaryczne
  • zatrucie niektórymi środkami ochrony roślin
  • czynniki klimatyczne, miejscowe czynniki chemiczne (nadmierna potliwość palców spotykana u fryzjerów)
  • czynniki miejscowe
  • nadmierna potliwość w samorodnej sinicy kończyn
  • poty barwne, spowodowane przez bakterie produkujące barwniki i bytujące w okolicach pachowych

W leczeniu nadmiernego pocenia się mamy różne możliwości:

zabieg jonoforezy – dłonie i stopy zanurzone są w naczyniach wypełnionych wodą, do których wprowadzany jest prąd stały. Odczuwalne jest delikatne mrowienie, tzw. drażnienie powoduje bezpośrednie uszkodzenie gruczołów potowych. Ze względu na szybką regenerację gruczołów potowych, początkowo terapię należy powtarzać codziennie przez dwa do trzech tygodni. Później wystarczy tzw. terapia podtrzymująca w odstępach tygodniowych lub dwutygodniowych lub kiedy jest taka potrzeba.

właściwa higiena oraz ubiór – dzięki usunięciu owłosienia maleje powierzchnia rozprzestrzeniania się potu rozkładanego przez bakterie. Należy także nosić bawełniane skarpety, niezabudowane buty, które są często zmieniane. Odzież powinna być wykonana z przewiewnych tkanin, np. bawełny, a nie z materiałów syntetycznych