Terapia blizny

Blizna – to problem nie tylko estetyczny. Tworzenie blizny jest częścią normalnego procesu gojenia się rany, w którym uszkodzona została skóra właściwa. Ubytek zastępuje tkanka łączna włóknista. Różni się od prawidłowej skóry konsystencją zazwyczaj twardszą choć bywa i bardziej miękka od zdrowej skóry. 

Im trudniej i dłużej goi się rana tym większe niebezpieczeństwo tego, że w danym miejscu powstanie blizna, jeśli goi się szybko i bez powikłań jest szansa na to że blizna nie powstanie w ogóle lub przy dużym i głębokim urazie będzie minimalna.

Problemem jest też kolor blizny.

Zranienie daje początkowo bliznę sino-czerwoną, która następnie blednie i przyjmuje kolor perłowy. Skóra w miejscu po dużej ranie już nie odzyskuje naturalnego koloru. Ostateczny wygląd blizny zależy od uwarunkowań osobniczych i predyspozycji dziedzicznych.

Podział blizn:

• zanikowe: atroficzne, bibułkowe, o powierzchni cienkiej, zapadniętej, np. blizny po trądzikowe.
• przerostowe (hipertroficzne, keloidowe) powstałe na skutek nadmiernego tworzenia włókien kolagenowych, o powierzchni wypukłej z licznymi wypustkami, np. blizny po oparzeniowe
• mieszane
  Blizny przerostowe
  Występowaniu blizn przerostowych często towarzyszy świąd i dolegliwości bólowe, także ograniczenie ruchomości przy umiejscowieniu w pewnych regionach ciała jak okolica stawów czy skóra twarzy.
  Blizny przerostowe występują u 1,5 – 4,5% populacji. Rozwijają się w stosunkowo krótkim czasie od momentu uszkodzenia skóry (4-8 tygodni) i nie przekraczają granicy rany. Zmniejszają się z biegiem czasu. Mogą się cofać samoistnie, choć znane są przypadki ich dalszego wzrostu.
  Blizny zanikowe (atroficzne)
  Leżą w powierzchni skóry lub poniżej, są efektem zakłócenia procesu gojenia, związanego z niedostateczną syntezą nowej tkanki, jak ma to miejsce w przypadku trądziku, blizn po ospie wietrznej, czy nieprawidłowym leczeniu sterydami.
  Miejscowy stan zapalny działa na podścielisko łącznotkankowe położone poniżej, prowadząc do jego destrukcji. Do blizn zanikowych zalicza się również rozstępy.
  Bliznowce (keloidy)
  Bliznowce zawsze przekraczają początkową linię zranienia. Powiększają się z upływem czasu. Występują częściej u osób o ciemnej karnacji.
  Keloidy podobnie jak blizny przerostowe to zaburzenia związane głównie z nadmierną aktywnością fibroblastów. W odróżnieniu od blizn przerostowych nie wykazują tendencji do samoistnego spłaszczenia i cofania się. Są to guzkowate lub płaskie wypustki, zaczerwienione i swędzące.
  Są guzami łącznotkankowymi, zaliczanymi do łagodnych nowotworów skóry, które pojawiają się w miejscu urazów i uszkodzeń skóry, a także z blizn potrądzikowych. W ciągu kilku miesięcy lub lat mogą ulec przeobrażeniu w zgrubiałe blizny.

Rozmiary tych twardych guzków włóknistych, zwykle przekraczają granice urazu. Powstawać mogą samoistnie, lub powstają po małym urazie, jak np po ukąszeniu owadów. Częściej jednak powstają w efekcie większego urazu termicznego czy mechanicznego, czy zabiegu chirurgicznego.

W naszym Gabinecie oferujemy Państwu różne formy terapii blizn i bliznowców, które sprawią, że usuniemy je zupełnie lub częściowo w zależności od wielkości i rodzaju. Przy ciężkich głębokich bliznach staną się one mniej widoczne, bardziej elastyczne i gładsze.